Προλογίζοντας...

[Γιώργος Σπυράκης]

Άμα το σκεφτείς καλά, έχει περάσει και από εσένα. Είτε ως ιδέα, είτε ως εμπειρικός εφιάλτης, ακόμα και ως παιδική φαντασίωση… που έχοντας πλέον την εμπειρία αρκετών ετών και υπό άλλες υποτίθεται συνθήκες, το σκέφτεσαι και γελάς δήθεν περιφρονητικά.
Να σου πω την αλήθεια δεν έχεις και πολύ άδικο. Ίσως κάποτε «οι μυστικοί επτά» να γέμιζαν την φαντασία σου με περιπέτειες, αν όχι διαχρονικές, τουλάχιστον συναρπαστικές για τα τότε ηλικιακά σου δεδομένα. Και κάπου εκεί λοιπόν ένοιωθες τη σιγουριά πως θα ζούσες και εσύ κάτι από όσα διάβαζες… άρπαζες το ποδηλατάκι σου και με περίτεχνους ελιγμούς βρισκόσουν μέσα στο πάρκο, δήθεν ότι κρυβόσουν… έδενες ένα κόκκινο μαντίλι στο κούτελο και σκαρφάλωνες στο φράχτη, έχοντας κατά νου ότι από εκεί ψηλά μηχανεύεσαι καλύτερα πώς να τους ξεφύγεις… ή κάποιες φορές κιόλας «τους έβλεπες, τους μύριζες» που έτρεχαν από πίσω σου και απλά εσύ με τρόπο να τους ξεφεύγεις, κρυβόσουν στην ντουλάπα και περίμενες να τους αιφνιδιάσεις, κοιτάζοντας κλεφτά μέσα από τις χαραμάδες.
Και μετά; Μετά μεγάλωσες και όλα αυτά ανήκουν σε όσους πλέον σε κοιτούν από χαμηλά, μόνο και μόνο γιατί είναι πιο νέοι από εσένα και η φαντασία τους απλά δικαιολογείται να καλπάζει. Εσύ όμως, οφείλεις να βιώνεις τη ρουτίνα της καθημερινότητας και οι τρελοί ρυθμοί της προσωπικής εργασίας δε σου επιτρέπουν να ασχοληθείς με όλα αυτά… Αυτά ανήκουν αλλού… Κρυμμένα κάπου στη βιβλιοθήκη σου. Ανάμεσα στις ατελείωτες σελίδες μυθιστορημάτων και διηγημάτων του Stephen King, ίσως και λίγο πιο πάνω, στο ράφι με τα άπαντα του Howard Philips Lovecraft, ή λίγο πιο δίπλα… κάτω ακριβώς από τα κείμενα του Edgar Allan Poe και συγκεκριμένα ανάμεσα στα παγανιστικά σχόλια βιβλίων που ξεψαχνίζουν θεωρίες για τον Δρυϊδισμό και τις συμβολικές ερμηνείες αναπάντητων ερωτημάτων σχετικά με την Αλχημεία και τα μυστήρια στη Νάσκα.
Ξέρεις όμως κάτι; Είτε το θες είτε όχι, είναι όλα αυτά μαζί!
Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι απλά να απλώσεις το χεράκι σου και να κρατηθείς, γιατί είναι τόσο εύκολο να πέσεις μέσα σε όλα και τότε θα είναι δήθεν αργά… Κράτα λοιπόν κάτι από την αλήθεια και παραδέξου ότι ακόμα και αν τα χρόνια περάσανε, ακόμα και αν η ζωή σου έχει αλλάξει, μερικά πράγματα δεν μένουν στάσιμα στα ράφια της βιβλιοθήκης σου, αλλά εξακολουθούν να προκαλούν ανατριχιαστικά ειρωνικές καταστάσεις, όπως ακριβώς και τότε… που δεν τα διάβαζες ακόμα, αλλά υποσυνείδητα τα αναζητούσες στα πιο απλά σου όνειρα… κι ας είχες τα μάτια ορθάνοιχτα!
Δύσκολα λοιπόν θα μπορέσεις να ξεφύγεις από όλα όσα είναι βαθιά ριζωμένα στο μυαλό σου. Δύσκολα θα πείσεις τον εαυτό σου, πόσο μάλλον και τους άλλους, ότι δεν υπάρχουν πια αυτά. Δύσκολα εν τέλει θα ξέρεις ότι είσαι υπέρ άνω όλων τούτων… και ξέρεις γιατί; Γιατί ό,τι κι αν έχεις βιώσει, όσο κι αν έχεις εξοικειωθεί με καταστάσεις και απομυθοποιήσει τα στοιχεία του τρόμου και του αγνώστου… υπάρχει κάτι που θα τα αναζωπυρώνει, στιγματίζοντας τη φαντασία σου ακόμα κι αν περάσουν από επάνω σου πολλά και διάφορα χρόνια… υπάρχει κάτι από τον φόβο.
Είσαι ακόμα εδώ, κοντά…; ωραία λοιπόν. Φρόντισε να μην απομακρυνθείς στη συνέχεια… να είσαι δίπλα μου, τόσο που και να με ακούς που θα ψιθυρίζω όταν πρέπει, αλλά και να φτάνεις να με αρπάξεις από το χέρι όταν θα σου χρειαστεί…
Τα πράγματα είναι απλά.
Κανείς δε μίλησε για αυτά τα πελώρια τέρατα, με τα γαμψά νύχια και το τρομακτικό βλέμμα που σε γεμίζει φωτιές. Όχι, όχι… ο φόβος έγκειται σε μια διαφορετική διάσταση. Σε λεπτομέρειες καθημερινότητας που απλά αναγκάζουν το μυαλό σου να καταναλώνει ταχύτατα ποσότητες φαιάς ουσίας, σε κλάσματα δευτερολέπτου, για να αποκλείσει πιθανά δυσάρεστα «σενάρια». Δεν είναι λίγες οι φορές που αποκοιμήθηκες άγαρμπα στο κρεβάτι σου και δεν κατάφερες να βολευτείς κάτω από το πάπλωμα… ούτε ήταν λίγες οι στιγμές που βρέθηκες μπρούμυτα στην άκρη του στρώματος, με το χέρι να κρέμεται στο πλάι… και κάπου εκεί τινάχτηκες από τον ύπνο σου, τόσο για να μαζέψεις το χέρι σου, τα δάχτυλά σου, όσο και για να καλύψεις τις άκρες των ποδιών σου, μόνο και μόνο γιατί το ένοιωσες να σε περιεργάζεται… να μυρίζει τη σάρκα σου… ίσως και να σε λερώνει με τα σάλια του…! Ποτέ δεν είχες την σιγουριά ότι όντως υπήρξε εκεί κάτω, αλλά για καλό και κακό έσπευσες και το χέρι να μαζέψεις και τα πόδια σου να τα καλύψεις με το παπλωματάκι σου. Έτσι δεν είναι; Για σκέψου το καλά. Κανείς δε σου είπε ότι είναι εκεί… να τριγυρνάει κάτω από το κρεβάτι σου και να περιμένει να του πετάξουν φαγητό για να το αρπάξει… κανείς δε σε διαβεβαίωσε ότι έχει συμβεί ως τώρα… κανείς δεν σου έδειξε το μασημένο του δάχτυλο ή τα σημάδια στον αστράγαλο… παρ’ όλα αυτά όμως, ίσως από ένστικτο, φρόντισες μέσα στον ύπνο σου να «μαζευτείς» γιατί ένιωσες να εκτίθεσαι. Αλήθεια όμως, σε τι και γιατί; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και σε ακριβώς αυτό το σημείο πρέπει να παραδεχθείς ότι το είχες πιστέψει τόσο πολύ, που δύσκολα εκείνη τη στιγμή θα έκανες τον «ήρωα» και θα συνέχιζες τον ύπνο σου με το χέρι σου κρεμασμένο στο πάτωμα. Είναι τόσο έντονες οι σκέψεις σου για τα πιθανά σενάρια τρελής φαντασίας, που με τίποτα και για τίποτα, ούτε ακόμα και για τον πιθανό εγωισμό σου, δε θα ρίσκαρες να ματώσεις έστω και δοκιμαστικά. Έτσι κι αλλιώς, γιατί να το κάνεις; Γιατί να το ρισκάρεις; Αφού δε σε βλέπει κανείς…
Κανείς…; Είσαι σίγουρος…;
Το δέχομαι αβίαστα ως δεδομένο αυτό και συνεχίζω. Κρατήσου όμως λίγο τώρα γιατί θα είναι απότομη η συνέχεια… οκ; Πάμε!
Πόσες ήταν οι φορές που μέσα στην απόλυτη ηρεμία, εσύ απλά το άκουσες να σκοντάφτει κάπου, μέσα στο σπίτι σου, λίγο πιο δίπλα, στο πίσω δωμάτιο… μάλλον; Και μη μου πεις, αλλά εκείνη τη στιγμή πάγωσες. Ανασηκώθηκες στον καναπέ, έκλεισες την τηλεόραση και με αγωνία κοίταζες τον τοίχο για να συνειδητοποιήσεις πόσο απέχει ο διακόπτης έτσι ώστε να ανάψεις το φως. Γούρλωσες εντυπωσιακά τα μάτια και παρατηρούσες κάθε αντανάκλαση μέσα στο σκοτάδι, μήπως και εμφανιστεί… σου πεταχτεί από το πουθενά, έστω και σαν σκιά. Δεν τόλμησες να φωνάξεις, δήθεν για να το φοβίσεις και να φύγει, αν και το σκέφτηκες προς στιγμή. Απλά μέτρησες από μέσα σου μέχρι το τρία και εν τέλει διστακτικά κινήθηκες για να χτυπήσεις, άγαρμπα πλέον, τον διακόπτη του φωτός και να «λάμψει η αλήθεια»! Μια που πετάχτηκες απέναντι, μια που πάτησες το διακόπτη και μια που έτσι απότομα άκουσες το «παφ» και η λάμπα στο σαλόνι κάηκε! Τώρα όμως ήσουν ήδη εκεί, σε όρθια θέση, έχοντας πλέον εκτεθεί και πάλι χωρίς φως… το χειρότερο… τώρα θα του μύριζες φόβο. Και πίστεψέ με μυρίζει από πολύ μακριά… χωρίς να σε βλέπει κιόλας.
Τέλος πάντων, αλλού είναι η ουσία. Συνειδητοποιώντας όλα αυτά λοιπόν, εκεί κοντά στον τοίχο, αποφασίζεις απλά να μπεις τρέχοντας στα δωμάτια, να ανοίξεις τα φώτα και να το αιφνιδιάσεις αν χρειαστεί… ακούς εκεί να μπει μέσα στο σπίτι σου… θράσος! Και έτσι ακριβώς κάνεις. Βρίσκεις το θάρρος να κινηθείς ακαριαία και να φωτίζεις τα δωμάτια με τη σειρά… ένα προς ένα, μέχρι και το μπάνιο. Και εκεί ηρεμείς. Στην μοναξιά σου λοιπόν, βλέπεις τα πράγματά σου στη θέση τους, τα παράθυρα κλειστά, σκύβεις με άνεση κάτω από το κρεβάτι, για καλό και για κακό… τίποτα. Το μόνο που μένει να σκεφτείς τώρα είναι ότι αντέδρασες υπερβολικά. Χαζο-γελάς με τον εαυτό σου που για λίγα δευτερόλεπτα μπήκε σε όλη αυτή τη διαδικασία και αντέδρασες σαν μικρό παιδί. Εκ των υστέρων λοιπόν κάπου προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις γιατί και μόνο εσύ ήσουν στο σπίτι και αν είχε μπει κάποιος κλέφτης… τι θα έκανες;
- Και καλά τώρα… αφού ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκες ότι είναι κλέφτης, μόνο όλα τα υπόλοιπα περάσανε από το μυαλό σου.
Αφήνεις τα φώτα ανοιχτά, συνειδητοποιείς ότι όπως κι αν τα σκεφτείς δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να κοροϊδέψεις, ούτε να τα μπαλώσεις που φέρθηκες σαν μικρό παιδί και φοβήθηκες τόσο πολύ. Με ηρεμία πια αράζεις και πάλι στον καναπέ και απλά επιβεβαιώνεις τις σκέψεις σου. «Είδες όμως; τόσος πανικός, τόσο άγχος και εν τέλει δεν ήταν τίποτα, αφού δεν βρήκες κάτι στο σπίτι»…
- …ή μήπως είχε προλάβει να φύγει!
Εγώ στο είπα από την αρχή. Είναι όλα ακόμα μέσα, λίγο πιο έξω από τις σελίδες που εξατμίζονται στη βιβλιοθήκη σου και λίγο πιο βαθιά στο γερασμένο σου μυαλουδάκι… εξυπνάκια!
Απλά χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι όλα αυτά άπτονται της πραγματικότητας, έτσι όπως ποτέ ως τώρα δεν κατάφερες να την ξεχάσεις. Κανείς δεν μίλησε για παγιωμένες φοβίες των παιδικών σου χρόνων, κανείς όμως δεν τόλμησε και να αναιρέσει όλα όσα απλά στριφογυρνούν και στο μυαλό σου και στους διαδρόμους του σπιτιού σου… την ώρα που εσύ καταφέρνεις και κοιμάσαι.
Και ξέρεις κάτι; Υπάρχει και συνέχεια. Θα μου επιτρέψεις, όμως, να σου διευκρινίσω ότι καθίσταμαι το πλέον αναρμόδιο άτομο για να σε οδηγήσω εκεί. Φαντάσου ότι ήδη ως τώρα έχουμε κατέβει εις βάθος και αν παρατηρήσεις καλά μπροστά σου… η ανάσα σου είναι πλέον παγωμένη.
-…αυτό δε σου λέει κάτι; Τίποτα…;
Τα χνώτα σου οριακά προλαβαίνουν να εκπνεύσουν από τα σωθικά σου, καθ’ όσον κάτι από τον φόβο σου τα μορφοποιεί, αυτοματικά θα έλεγα, σε καπνό… όχι αυτόν του τσιγάρου, αλλά αυτόν που σε συνοδεύει λίγο πριν συνειδητοποιήσεις οριστικά ότι αν υπάρχει κυρίαρχο το αίσθημα της φοβίας, τότε είναι ήδη αργά, αφού το μόνο που θα προλάβεις είναι είτε να ανοίξεις τα μάτια σου, είτε να το γνωρίσεις αιφνίδια και να το κοιτάξεις λίγο πριν «τελειώσει». Τουλάχιστον θα έχεις την παρηγοριά, αν όχι την ικανοποίηση, ότι το αντίκρισες κατάματα λίγο πριν…
…Οπότε καταλαβαίνεις ότι πολύ απλά εδώ ακριβώς εγώ πρέπει να αποχωρήσω, όχι γιατί έχω κάτι καλύτερο να κάνω, αλλά γιατί και ο δικός μου λαβύρινθος ξεκινά από εκεί που κάποιος άλλος μου άφησε ελεύθερο το χέρι. Επομένως από ‘δω και πέρα συνεχίζεις εσύ… αν θες συνεχίζεις… γιατί υπάρχει και η επιστροφή [- σιγά μην βρεις το δρόμο, χι χι χι!]
Η πρόκληση όμως της περιέργειας για τα υπόλοιπα, έχω την πεποίθηση ότι θα σε οδηγήσει ακόμα πιο πέρα, στα λίγο πιο περίτεχνα δρομάκια της φαντασίας σου, έτσι ώστε την επόμενη φορά εσύ θα καθοδηγείς κάποιον, μιας και τη διαδρομή μέχρι εκεί θα την έχεις εξαντλήσει, σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο.
Νομίζω ότι καταλαβαίνεις πια. Μη με παρεξηγήσεις, λοιπόν, αν δε σου δείξω ούτε το δρόμο της επιστροφής, γιατί έχει και αυτό τη μαγεία του. Απλά σκέψου… φαντάσου τον…
Εγώ από την άλλη σε τίποτα δεν έχω τη δύναμη να σε βοηθήσω, αφού έχω ήδη εξαντλήσει την πλειοψηφία από τα ενδεχόμενα περιθώρια που είχα στη διάθεσή μου. Από εδώ και πέρα μη φανταστείς, και εγώ θα φροντίσω απλά να ξεπεράσω κάποια όρια και ίσως να αγγίξω και τα άκρα… αν υπάρχουν.
- Απλά, για να τελειώσουμε κάπου εδώ, την επόμενη φορά που θα ακούσεις κάτι να στριφογυρνάει στο σκοτάδι του σπιτιού σου ή κάτω από το ανήσυχο κρεβάτι σου, φρόντισε να προσποιηθείς ότι δεν το άκουσες… μην του δώσεις το δικαίωμα να «γευτεί τον φόβο σου» και προπάντων μην αμφισβητήσεις την ύπαρξή του… θα είναι πάντα εκεί!